Pepijn en Melanie wonen tussen honderd vluchtelingen: “Hier wonen is iets moois”

Trudo werkt al een paar jaar met mentoren en maatjes. Bewoners die klaarstaan voor buurtgenoten, die ergens hulp bij nodig hebben. Denk aan mensen die nieuw zijn in het land en hun weg in de stad proberen te vinden. Of die wel wat extra hulp kunnen gebruiken bij het leren van de taal. We zijn blij met het groeiende aantal bewoners dat zich opgeeft als mentor. Ook in Mriya, onze opvang voor Oekraïense vluchtelingen, zijn vier mentoren actief. Zij begeleiden de ruim honderd vluchtelingen op locatie. We zijn benieuwd naar hun bevindingen en spraken met Pepijn en Melanie.

“In een studentenhuis merk je meer van je buren dan hier”

Pepijn, een 32-jarige muzikant, kwam in Mriya terecht nadat hij zich had ingeschreven als inplaatser. “Ik heb me ingeschreven voor de inplaatsing, omdat er simpelweg geen huizen te vinden waren. Gelukkig kwam dit op mijn pad. Ik heb ervaring met muziekles geven, en ook met vluchtelingen. Dat bleek een goede fit om hier mensen te helpen.”

Een van zijn collega-mentoren is Melanie. Zij is 31 jaar en afkomstig uit Maastricht. Ze verhuisde naar Eindhoven vanwege de liefde. Maar toen die relatie op de klippen liep,  moest ze met spoed op zoek naar woonruimte. Ze besloot zich aan te melden voor inplaatsing in Woensel-West en schreef een motivatiebrief. In Woensel-West was er niet direct plek voor haar, maar in Mriya – dat toen nog gebouwd werd – wel. “Het was wel heel spannend omdat het gebouw er nog helemaal niet stond. Probeer je dan maar eens een beeld van je toekomst te vormen!” Melanie geeft toe dat ze aanvankelijk twijfels had over het wonen in Mriya, omdat het heel anders is dan wonen in een reguliere wijk of huis. “Je weet echt niet wat je kunt verwachten. Het zijn allemaal mensen uit een andere cultuur. Maar aan de andere kant denk ik dat je in een studentenhuis meer merkt van je buren dan hier.”

Wennen aan elkaar, wennen aan een nieuwe plek

 Er zijn in totaal vier begeleiders in Mriya, waaronder Pepijn en Melanie. Pepijn: “We hebben een groepsapp en proberen wel veel contact te houden. We organiseren ook samen dingen en Melanie en ik zijn ‘buren’. De andere twee wonen – naast elkaar – op de andere verdieping. We komen elkaar dus sowieso geregeld tegen.”

Toen Pepijn en Melanie hun intrek namen in Mriya, was het complex nog niet volledig bewoond. De vluchtelingen kwamen mondjesmaat binnen. Voor iedereen, zowel mentoren als vluchtelingen, was de beginperiode erg wennen. Pepijn: “Wij als mentoren moesten hier eigenlijk net zo goed aarden als de bewoners. Ik was in het begin echt bezig met zelf mijn plek vinden. Je komt dan wel mensen tegen in de wandelgangen, maar in het begin was iedereen hier heel erg op zichzelf. Zowel de vluchtelingen als wijzelf waren benieuwd naar hoe het zou zijn om hier echt te wonen. Na een tijdje kwam er veel meer contact onder de bewoners. Ze gingen samen dingen doen in de gezamenlijke ruimtes. Zeker toen wij ook nog activiteiten gingen organiseren, ontstond er veel meer verbinding.”

Oekraïens leren met Duolingo? Vooralsnog zonder succes

Nog steeds organiseren Melanie en Pepijn veel activiteiten. Regelmatig wordt er samen gekookt of is er muziekles. Daarnaast zijn de mentoren op afgesproken tijdstippen beschikbaar voor vragen. “Stel dat een bewoner een brief heeft over kinderbijslag die ze niet snapt, dan kan ze bij ons langskomen. Wij kijken dan waar ze precies hulp bij nodig heeft”, aldus Pepijn. De communicatie is soms best lastig. Melanie vertelt dat slechts een enkeling Engels spreekt. “De bewoners die geen Engels spreken, zorgen ervoor dat degenen die dat wel doen, hun vragen voor ons vertalen. Op die manier werkt het eigenlijk best goed. Bij een activiteit waarbij alleen maar Oekraïens-sprekende bewoners komen, konden wij helemaal niks. Dat was wel echt een uitdaging.” “Het is ook niet echt een taal die je snel oppikt,” vult Pepijn aan. “We hebben het alle vier geprobeerd op Duolingo. Dat was geen succes: alle vier opgegeven, haha.”

“Mijn vrienden zijn nieuwsgierig en komen graag langs!”

Terugkijkend op de afgelopen periode zijn Melanie en Pepijn positief. Melanie vertelt daarbij heel eerlijk dat hier wonen niet direct haar eerste keus was, maar dat het voortkwam uit noodzaak. “Ik kon niet voor eeuwig bij mijn ex blijven zitten en in deze tijd is het gewoon lastig om iets te vinden.” Toch is het haar goed bevallen. “Oekraïners zijn een stuk vriendelijker dan Nederlanders, dat valt me echt op. Ze zijn zo beleefd en groeten je altijd. Ik heb een keer mijn eten op de gang laten vallen; meteen staat iedereen klaar om je te helpen. Dat zie ik Nederlanders echt minder snel doen. En het wonen hier heeft ook echt iets toegevoegd. Ik sta hier nu weleens te tafeltennissen met mensen die bij me op bezoek komen. Je hebt meer bewegingsruimte en het balkon is groot; daar kun je met veel mensen zitten. Dat ik hier woon,  houdt mijn vrienden niet tegen om langs te komen. De meesten zijn supernieuwsgierig! Ze willen juist zien hoe het er hier aan toegaat.”

Ook Pepijn is positief. “Hier wonen is iets moois. Het vraagt soms wel veel, maar ik vind het fijn om te doen. Tijdens het kerstdiner vertelde een vrouw me dat ze terug wilde. Maar mede dankzij ons heeft ze toch het gevoel gekregen dat ze wil blijven. Dat doet me dan echt goed.” Melanie vult aan: “Inderdaad, je kunt toch iets voor anderen betekenen, dat is echt mooi.”